Πριν από λίγες μέρες ένα βίντεο από το ‘Γ.Καραϊσκάκης’ προκάλεσε αποτροπιασμό. Ένας φίλαθλος αφού πρώτα μέτρησε τα σκαλοπάτια της εξέδρας, στη συνέχεια έφαγε ξύλο από το εξαγριωμένο πλήθος καθότι πήγε στο γήπεδο με τη φανέλα του ‘εχθρού’, για να γλιτώσει εν τέλει τη ζωή του στο τσακ.
Την επόμενη μέρα, όπως πάντα συμβαίνει σε αυτή τη χώρα που ο καθένας έχει και από μια άποψη, άρχισαν τα λαϊκά και…ιντερνετικά δικαστήρια.
Αυτό που κάνει τρομερή εντύπωση είναι η λάθος ανάγνωση του συμβάντος.
Βγήκαν οι περισσότεροι και είπαν ότι το ίδιο θα συνέβαινε αν ένας κόκκινος φίλαθλος βρίσκονταν στην εξέδρα φανατικών μιας πράσινης-κίτρινης-ασπρόμαυρης ομάδας. Ναι, αναμφίβολα έτσι είναι, αλλά αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα; Να πάμε και να πλακωνόμαστε στα γήπεδα, πόσο μάλλον όταν παίζει η Εθνική για το χρώμα μιας φανέλας;
Αλλά και από την πλευρά του φιλάθλου, ποια η λογική να πάει σε ένα αγώνα της Εθνικής ομάδας με τη φανέλα της ομάδας του; Να προκαλέσει ήθελε από την πλευρά του και τα κατάφερε.
Πάμε τώρα στα δικά μας. Απορώ πραγματικά, ποιο είναι το νόημα σε ένα αγώνα αναπτυξιακού χαρακτήρα όπως είναι το παιδικό πρωτάθλημα, να προκύπτουν τόσο μεγάλες διαφορές. Πριν από λίγο, τελείωσε ένας αγώνας στο Σχηματάρι που έληξε πολλά με λίγα. Και ασφαλώς, ο αγώνας στο Σχηματάρι είναι η αφορμή για αυτό το άρθρο και όχι η αιτία. Άλλωστε, είναι σύνηθες φαινόμενο αυτά τα χρόνια τα τεράστια σκορ που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Αντίθετα, ίσως μετά από τέτοια σκορ, κάποια μικρά παιδάκια σκεφτούν πως ‘δεν κάνω εγώ για μπάσκετ, ας τα παρατήσω καλύτερα’.
Θυμάμαι, όταν η δική μου γενιά αγωνιζόταν στο παιδικό πρωτάθλημα που οι διαφορές ήταν χαοτικές, ο Αγγέλου με τον Γιαπλέ μας ‘έδεναν’ τα χέρια πίσω από τη μέση για να παίξουμε άμυνα μόνο με τα πόδια ώστε να αποφευχθούν τα κλεψίματα και τα άνευ λόγου και σημασίας καλάθια στον αιφνιδιασμό.
Δυστυχώς όμως, λείπει η παιδεία από τα γήπεδα. Σαν να ακούω στα αυτιά μου, τον ήχο από τα αποδυτήρια των εκάστοτε νικητών και ηττημένων:’Καλά τους κάνατε, πέρυσι δεν σταμάταγαν να μας πιέζουν σ’ όλο το γήπεδο’ οι μεν, ‘Άστους δεν πειράζει, θα τους πετύχουμε στο εφηβικό, ή στους…παμπαίδες που είμαστε καλύτεροι και δεν θα προλαβαίνουν να τα μετράνε’, οι δε.
Και όταν οι ηττημένοι γίνουν νικητές, θα χαρούν ασκόπως μέχρι να ξαναβρεθούν και πάλι στη θέση του ηττημένου καθότι η ζωή μας κύκλους κάνει…
Και ο χρόνος θα περνάει και θα εξακολουθεί να χάνεται το νόημα της…φανέλας και της διαφοράς!
Υ.Γ.: Αν θα μπορούσαν οι περιφερειακοί του ΧΒΑ μαζί με τους ψηλούς της Παναγίτσας να έκαναν μια ομάδα φέτος στο εφηβικό πρωτάθλημα, θα στοιχημάτιζα πως θα πήγαιναν αέρας τελική εξάδα Πανελλήνιου πρωταθλήματος…
Παν.Νικολάου
